Bildik Bir Öykü'nün devamı..

Odamdaki dolabın, boy aynası önünde, bir ileri bir geri adımlar şekilde kendimi süzüyorum. Yandan nasıl görüyorum? Karşıdan..otururken eteklerimin duruşu. Evet, elbiseye onay verdim. Daha bir kaç gün öncesinde, annemle çarşı ve tüm pasajları dolaşıp bunu almaya karar verdik aslında.

Keten, kemik rengi bir elbise, ince askılı. Üzerinde su yeşili çiçek desenleri var. Bel ve üst kısmı bedene yapışıyor, kalçadan itibaren hafifçe bollaşıp aşağıya doğru kloş bir etek havasına bürünüyor. Belki de kimilerine göre, sıradan bir günlük giysi. Ama benim için, diğer aksesuarlarla tamamladıktan sonra, şahane bir gece elbisesi.

Topuklu ayakkabılarımı da giyip, birkaç turda böyle yürüyorum. Krem rengi hafif sallanır ince küpe ve inci kolyelerde takılıyor. Bir tek saçlarımda kararsızım. Bir yukarıda topuz yapıyorum, bir açıyorum. Örsem mi? Yok daha neler lise mezuniyet balosuna, ilkokul çocuğu havasında gitmekte bana yakışır.

Annem sesleniyor

– Seherrr, hadi baban taksiyi çağırıcam geç kalıcak diyor.
- Yaaa tamam, keyfimden bekletmiyorum herhalde!

Kapı açılıyor, önce annemin..sonra arkasından gelen babamın şaşkın bakışlarıyla.

- vay vay küçük çirkin ördeğimiz, nihayet açılmış saçılmış.

Utanıyorum. Evdekilerden daha doğrusu birilerinden böyle sözler duymaya alışkın olmayan ben, ne yapacağımı bilemiyorum.

Babam yardımcı olmak ister gibi yanıma geliyor. Saçlarımı tarar gibi düzeltiyor eli ile.

Yanlardan saçlarımı, kollarımın çıplaklığına doğru çekip ;

- böyle kalsın..şal gibi örter hem, utanmazsın diyor gülümseyerek.

Bunu duymamla, bir düş içerisinde ışık hızı ile odamdan, Ali’nin yanına gitmem bir oluyor. Ağır bir müzik çalıyor fonda, en yakınımda duruyor. Elleri ile saçlarımı okşarken, kulağıma fısıldıyor. “ipek bir şal gibi saçların sevgilim” Evet, sevgilim diyor bana.

Gerçekmiş gibi mutlu oluyorum, bunun kendini kandırmak olduğunu, o vakitler henüz bilmiyorum ki..