bilmeden..

gri bir sabaha uyandım, dün
alelacele giyinirken,
siyah pantolonumun üzerindeki tozları elimle silkelerken, düşündüm ilk.
özlediğimi, seni.

istanbul'un kar yağmamış semtinde başlayıp,
kaldırımları beyaza boyanmış bir başka semtinde
son buldu yolculuğum,
sivri burun çizmelerimin sebep olduğu
kaymama çabamlarımla.

soğuk bir oda da
kupa da içilen çaya, ısıtsın diye tutunurken
asıl özlemindi yakan, beni.

kalan o tek fotoğrafındaki, gülüşü kattım
yüzümdeki gülüşün içine..
bir-iki kırık dökük söz vardı bir de kalan
ne anlattın
ne söyledin
neydi gerisinde saklanan
okudum.

çantamdaki kitabın,
orta sayfalarında
esas oğlan, esas kıza sarılıp
öperken, alev alev
okudum ya..
öyle okudum.

ve tüm bu özlemin ardından,
kat be kat
sustum sana.

gri bir sabaha uyandım, bugün.

bugün ve yarın da
daha kaç kez özleyeceğim seni,
ben bilmeden..
sen bilmeden..