Bildik Bir Öykü / 4

Okulların kapanmasına 2 haftadan az bir zaman kaldı. Pek neşem yok. Ayla’nın durumu benden beter. Mezuniyet balomuzun ardından, babası aynı sitede oturdukları, aynı işle uğraştıkları, aynı şehirden olmasa da hemşehriliyiz dediği kendilerinin çok iyi anlaştıkları bir ailenin oğlu ile onu nişanlıyacaklar. İçine kapandıkça kapanıyor, ulaşamıyorum artık.
Odamdayım.
Dikdörtgen minicik bir oda..yatağım, pencereye paralel. Perdenin arkasından bazen sokağı, bazen bulutları, geceleri çokça yıldızları seyrediyorum. Annem evde olmadığı için şu an iyice kendimleyim, sakin bir gün. Gri, kocaman kolonları olan müzik seti diye adlandırılan teybin önünde, yere diz çökmüş olarak oturuyorum. Mustafa’nın verdiği bir kaseti dinliyorum. Aslında bir şarkı da kalakalıyorum. Sözleri etkiliyor.
Kimi vurgun yemiş bir balıkadam gibi oluyorum böyle okurken-dinlerken. Önüme seriyorlar kelimeleri, bazıları atlayıp geçiyor..duymadan. Ben eğiliyorum, tek tek hepsinin üzerinde dolaştıyorum parmaklarımı. Dinliyorum, her harfinin bana ilettiğini..büyüyorlar içimde. Onları kullanmam gerektiğinde de duraklıyorum ki, bu onların içimdeki kıymetinden..
Zeki Müren söylüyor.
“Sen gözlerimde bir renk, Kulaklarımda bir ses, Ve içimde bir nefes, Olarak kalacaksın.” Stop. Sar başa. Play.. ”Sen gözlerimde bir renk…. Zaman sanki bir rüzgar ve bir su gibi aksın…” stop.

Zaman su gibi akmasın.
Dursun, şu an.
Şimdi.
Çünkü, bir yarınım yok.