7 Oca 2009

Sonra..



Avucunun içindeki minik çakıl taşları ile
örüyordun kendine
bir dış duvar.

çekildikçe içine
dil sustukça
öfke dinerdi

hırpalanmış bir sevginin üzerinden..
geçip gidiyordu
geçip gidiyordun

sivri uçlu bir mızraptan keskindi, sözler..
acıtıyordu
acıtıyordun

Bitmemişti ki henüz
ördüğün, dayanıklılık siperlerin

neydi,
çarpıp bedenine sersemleten..

hiddetli bir rüzgar
savrulan bir tokat

eksik bir kaç anıdan başka bir şey değildi,
üzen..

seslendin yine de
acıtma canımı!

.

3 yorum:

ELİF dedi ki...

ne güzel şiir böyle yüregıne saglık arkadsım...
eksik bir kaç anıdan başka bir şey değildi,
üzen..

seslendin yine de
acıtma canımı!

ne yazık ki hep acıtıyorlar...

Pilli Petro dedi ki...

acıtma canımı ... ne kadar anlamlı oysa ama duyan ve de anlayan ne kadar az :(

kalemine sağlık.

Unknown dedi ki...

Elif, Bekriya teşekkür ederim :)