Sonra..

Avucunun içindeki minik çakıl taşları ile
örüyordun kendine
bir dış duvar.

çekildikçe içine
dil sustukça
öfke dinerdi

hırpalanmış bir sevginin üzerinden..
geçip gidiyordu
geçip gidiyordun

sivri uçlu bir mızraptan keskindi, sözler..
acıtıyordu
acıtıyordun

Bitmemişti ki henüz
ördüğün, dayanıklılık siperlerin

neydi,
çarpıp bedenine sersemleten..

hiddetli bir rüzgar
savrulan bir tokat

eksik bir kaç anıdan başka bir şey değildi,
üzen..

seslendin yine de
acıtma canımı!

.