dedi'kodu..

Yağmur sonrası nemli bir koku sarınmıştı, sokaklara
Kaldırım taşının üzerinden, kenara dizilmiş olanlara
Sadece onlara, basarak yürüyordum.

*

Aklımda “ama sen çocuk değilsin ki” diyen bir çocuk sesini hatırlayarak.
Hatta, böyle yürürken ellerim de, cebimde
Düşmek fikriydi,

tek gülümseten.
*

Sahile varınca,
Ahşap, minik sandalyeye bıraktım bedenimi
ve benzeri bir sehpanın üzerine
içi tıka basa dolu çantamı.

*

Büyük bardakta çayımı yudumlarken,
bitmesine az kalan ama hâlâ bitemeyen kitabın sayfalarında gezindi
gözüm son bir kez.
*

Başımı kaldırsam biliyorum, mavi deniz..

Denizin ortasında, bugün yine hüzünlüdür kız kulesi

Ve süzülürken beyaz kanatları ile
içimi hoş eden, martı.
*

İki sevgili vardı, taşların üzerinde
elleri birbirlerinin avuçlarında gizlenmiş

Sonra, yaşı hayli geçkince bir teyze ve amca.

-Yaşlı demeye dilim varmıyor işte-

*

Soğuk esmese rüzgar, birkaç çocukta olmalıydı
Sesleri ile.
Gülen yüzleri ve belki, tüm inatları ile.
*

Dilimde ki; çayıma eşlik eden simidin
susam tanelerini ezerken dişlerimle
beni kıyı da unutan bir motorun ardına takıldı, gözlerim.
*

Sabah-akşam ben değil miydim, arkadaşın? diye seslendim, çılgınca..
*

Kalabalıklar içinde ol’muşun – olma’mışın
kim farkına varır ki, kendin dışında ? dedi, yine pervasızca.
*

Burkuldum.
*

Bu burkulma hissiydi, belki de anımsatan

Hiç düşünmediğim, o soruyu..

*

Sesleniyorum işte, yine de çılgınca.

Sen, neyimdin benim?