Kıskanmak..

Puslu ve bolca yağmurlu eski bir anadolu kasabası. Güzel, alımlı bir kadın. Saygı da kusur etmediği, belki de o kadar yalnızlık içerisinde, konuşabildiği tek kişi olması nedeni ile, gözardı etmediği, çirkin, sıradan, ama bir o kadar tutarlı görümcesi. Ve iki kadın dışında gece sessizce sofrayı paylaşan ve sadece "tatlılardan ne yiyeceğiz" diyen mühendis eşi..bir de, eşraftan zengin ailenin tek oğlu, tüm kadınların gözdesi, şımarık ve züppe bir genç. Baştan çıkan ve çıkarılan bir kadın, sonraya kalanlar bir de..

Eş rolündeki Serhat Tutumluer (ki çok severim, hem ses tonunu, hem de kendilerini)'den, hafif gönlü uçarı Berrak Tüzünataç ve söze bile gerek yok, aldığı ödül ortada Nergiz Öztürk çok başarılıydı. Ama, genç aşık hiç doğru bir seçim değildi. Rolüne yakıştıramam, eğrelti buldum doğrusu..Ki bir amatörce bakış, benimki.

Filmi izlemeye karar verdiğim de, netten herhangi bir bilgi okumadan, tamamen saf ve pırıl pırıl bir bakış açısı ile oturdum koltuğa. Doğrusu zihnimde canlanan, adından dolayı, güzel gelini kıskanan bir görümce modeli idi. Buna rastlamadım. Olaylar şekillendikçe ve sona en sona varıldığında, Seniha kendi ağzından açıklamasını yapıyor bu duygunun.

Daha sonra okuduğum bir kaç yazıdan, kitapta bu duygunun daha net şekilde anlatıldığını anladım. Belki, filmde ki amaç buydu, bilemiyorum. Ama izlerken, ağbisini kıskanan bir kardeş görmüyorsunuz karşınızda. Yada ben anlayamadım yine:)

Çekimler ve ortam çok keyifliydi. Klasik müzik eşliğinde, dışarıda şakur şukur yağan bir yağmur, biraz kasvet, çokça sakinlik.

Bir sahne de, pencerenin önünden dışarı izliyor Mükerrem. Seniha'yı çağırıyor, çok canı sıkıldığı için. Kendi yalnızlığından ve kitabından güçle ayrılarak yanına gidiyor. O sakinlik, şaşırtıcı geldi bana. Bir canım sıkıldı maillerimi kontrol ediyim yok, blogta neler yazılmış yok :) Hatta evin içinde yankılanan televizyon ve müzik sesi de yok. Dingin, kendi kendinle başbaşa kaldığın, derin bir sessizlik. O sahne çok hoşuma gitti kısaca, saniyelik bana düşündürdükleri ile.