İncir Reçeli

Rezervasyon yaptırmak için sinemayı aradığımda, isimleri aklımda tutmayı başaramayan hafızam yine güzel bir oyun oynayarak, "incir çekirdeği" ismini söyleterek bana ve yer ayırmak için telefonun diğer hattındaki kişiyi de kahkahalar attırarak başladı filmle maceram.

İzlemeye gelenlerden birinin birebir ifade ettiği gibi, ailecek film izliyormuşuz havasında minicik bir cep sinema salonuydu. Yayınlanacak filmlerin fragmanlarını izlerken, bir sıra yanımdakilerin hala fısır fısır duyulmadığını sanarak, duymak zorunda kaldığım çok gereksiz dedikodularından rahatsız olduğumu pufflayarak ifade etmeye çalışırken, karanlıktan aydınlığa geçiş yaptığım

ız için tüm salonun aynı off puff seslerine karıştım:)

Film başladığında tüm ışıklar açıktı ve sinir oldum buna..Kenarlarda oturan bir bayanın bir koşu dışarı çıkıp, görevlileri uyarması ile ancak durum normale döndü.

Güzel bir müzikle başladı film, güzel şarkı söyleyen bir bayanla devam etti. Barbara Lourens'miş bayanın ismi ve şarkıları kadar hüzünlü bakışları da çok hoştu.

İnsanı sarıp sarmalayan bir aşk filmi değildi. Yada bana öyle geldi :) Sezai Paracıkoğlu'nu daha önce nerede izlediğimi bilmiyorum, siması tanıdık gelse bile. İfadeleri, hareketleri ile sadece onu izlemek için bile değerdi demeliyim. Sabah uyandığında, gerçekten uyanır gibiydi. Kederle sevdiği kıza bakarken de, acısını hissediyordunuz vs.vs.

Hani erkek karakter o kadar doğal olduğu için mi, kadın karakter o kadar yapmacık geldi bilemiyorum. Ama Melike Güner pek eğrelti geldi. Hele kahvaltı için gittikleri yerde, konuşma tarzı hareketleri..günlük hayat içerisinde de, böyle abartılı davranışlar hoşuma gitmediği için mi bilemiyorum, sevemedim.

Bol içki, bol balık ziyafeti ve müzik eşliğinde, aslında görünenin, sandığımız gerçekler olmadığının ortaya çıkması ile farklı bir sonuçla bitiyor film. Yine Sezai Paracıkoğlu'nun bir bunalım süreci var ki, saçından başına, bakışlarına kadar etkileyiciydi..