Deneme - 1

Çok uyuduğumu düşünerek, bir an önce yataktan fırlamak isteği ile açtım gözlerimi.

O güne kadar hiç yapmadığım bir şeyi, çıplak uyuduğumu fark ettim önce. Sonra, üzerinde yattığım o garip yastık, çarşaflar, hatta derme çatma bir tahtadan yatak. Usul usul, örtüyü üzerime çekerek, çatı katı olan o yere bakakaldım. “hadi, in aşağıya artık” diye anne tonunda bağıran sesi duymamla, nerede olduğumu anlamak için yuvarlak havalandırma deliği gibi açılmış pencereye koşmam bir oldu. Uçsuz bucaksız bir düzlükten başka bir şey yoktu, gördüğüm. Az ileride, eski filmlerden hatırladığım ahır benzeri yapıyı saymazsak.

- Çabuk olsan, iyi olur. Ne bulupta yiyeceksin sofrada

Sandalyenin üzerinde duran beyaz patiska vari elbiseyi üzerime geçirip, saçlarımı ensemde toplayıp, içimde korkunun titremeleri ile indim merdivenlerden.

Bir yığın yüz vardı, tahta masanın etrafında ve genelde yaş ortalaması küçüktü. Bir küçük afacanın beni en alt basamakta fark etmesi ile kahkahaları başladı. Tamam, dedim. Kamera şakası bu işte. Eşeğin biri, eğlenicek diye, sana böyle bir oyun hazırladı. Bitti işte, kamera nerede ?

Değilmiş..

“gecelikle neden aşağıya indin” diye soruyordu anne tonunda ki ve görünümündeki kadın. Bön bakışlarıma karşılık, kolumdan sandalyeye çökertti beni.

O sırada, pencere kenarında ki ince telli gözlük takmış olan kişinin, gözlerini ayırmadan beni takip ettiğini hissettim. Yanına gittim.

- Neden durmadan bana bakıyorsunuz?
- Hayır, sana bakmıyorum.
- Bakıyordunuz.
- Bazen, saçlarına bakıyorum. Bazen, gözlerine yada ellerine, yüzüne.
- Benim onlarda ve bu kadar dikkatli bakmanız, rahatsızlık verici.

Arkamda ki, kırkırdaşmaların yine çoğaldığını fark edince, soran gözlerle masaya döndüm.

- Bu sabah neyin var senin, küçük hanım.Neden o sandalye ile konuşmaya çalışıyorsun?

Hapı yutmuştum. Demek ki, olan az aklımı da kaçırmıştım. Delirmiştim ben, başka bir izahı yoktu bunun.