Zehir /2

Astıkça, asarken ben yüzümü
kırılmış bir aynanın
etrafa saçılan camları gibi..

dağılırken, de sen ister buna

Bir anda..

Gece çöktü tüm karanlığı ile
gözlerime
içime
katran karası..

Durma önümde
Yolumda

Kanadım ya, kanatırım!

Yok'tu..

Yoktu belki de

gelmeler, gitmeleri olduğunda..

özlemler

kavuşmaları yarına ertelerken

hasretim hoşgeldin diye

mırıldanan oldun.

İçi-dışı

boş bir sevdaydı

avucunda sıkıca sardığın.

biraz gözyaşı

bir burukluk

az da acı

akarken içine..

Ardından, döktün

içinin huzuru ile..

"su gibi"

aktı

gitti..

Ki, yoktu belki de!

Karala'ma...

Hiç söylemediğin bir söz söyle bana dedi kadın.

Gözlerimi kapatıpta hayallere dalmayalı, o kadar zaman oldu ki..ve bir surete ( evet müsvedde gibi tam da öyle bir ifade) güvenmeyeli. Şimdi karşımda duran bu henüz tamamlanmamış gülümsemen ve yüzünle, bana bakıyorsun.

Ama ben kim olduğunu bilmek dahi istemiyorum, sen de bunu bilmiyorsun!

Yeni yeşeren bir ilkbahar çiçeği zerafetinde, sevinçlerim vardı. Belli kalıpları aştı/aşacak isteklerim..ve umudum. Umut dediğim nedir ki? Her güne yeniden, yeni bir umutla başlamak kadar sıradan..Sıradan mı? dedim. Olağan.

güneşin tadı'nda..

Sağanak ardı

ağacın en yüksek dalından

süzüm süzüm

süzülen..

bir ince yeşil yapraktan

ha şimdi

ha az sonra

damlayıp

karışacakken, kuru toprağa

yağmur damlası..

ağaçları

yeşilliği

delip geçer mi ışığın, gücü ?

bitimi..

belki göze görünmeden

uçan nem..

buluta kavuşma telaşında

o erkenci yağmur damlası

Varsın, sonu da

bu olsun.

Güneşin tadında o...

Yeni..

Usulca, sokul
ürkütmeden içimdeki, yabanlıkları

Tenhalarımda
duyarsan çığlıklarımı

Vazgeçme

Vazgeçmeyeyim..

Öylesine..

Uzun bir zaman sonra, ilk kez onu görmek için yanına gittiğimde..yarı karanlık, yarı aydınlık, belki de tam ifade ile loş bir oda da, kapısı kapalı, divanın üzerinde uzanmıştı.

Oda değişmemişti, pencereler, divan, mutfak tezgahı ve köşede duran maşınga..
O da değişmemişti aslında. Belki bir tek gözleri..

Yıllarını paylaştığı kişiyi, çok kısa bir süre önce kaybetmişti. Kaybetmek...İstenmeden, istem dışı olduğu için kaybetmek! Bir daha bulma, ümidi olmadan..



Yine de, küçük bir çocuğun sözlerine, kahkalarla gülen bir sesi vardı. Ve, gerçek yanlızlığa, hüzüne bulunan bakışları.



O zor, irili ufaklı taşlarla dolu yolu, narin şehirli terliklerimle yürümeye çalışırken, gördüm onu. Bahçe duvarının ardına koyduğu, sandalyeye oturmuş, uzaklara bakarken. Anımsadığım hep, konuşurken bile gülen sözleriydi. Takılmaları, sataşmaları, tatlı bir sevecenlikle..İriydi, güçlü. Şu an gördüğüm, omuzları düşmüş kişi de o ydu, yine de.

"hoş geldin" dedi gülerek.

bir-iki bildik söz işte, kanıksanan.

Nasılsınıma" karşılık "iyi değilim" i beklemediğim de, doğru. "geçmiş olsun" derken, nasıl da yavan geldi, sesim kulağıma.."sağol" derken, yine de mutluydu, anladım.

Küçük bir yerde, küçük hırslarını, küçük düşlerini, büyük yüreklerinde taşıyan, insanlar hâlâ var.

avuntu..

Sokak ortasında,
su birikintisi sevincini yaşayan
güvercin..

değen
en az, tenine
ılık bir serinlik
cümlelerin gidip-gelirken içinde

kalan
en çok, dilinde
nemi

süzülüp giderken
sakladıkların.

dönüp baksan
dışına.

tepende, yakan güneş..
kanadında, toz toprak..

Maraz/Hande ALTAYLI

Çocukken dünya kocaman bir oyun bahçesiydi ve senindi. Bilinmezdi, heyecanlıydı ve hayal kurabildiğin ölçüde sana aitti. Geleceği bilmiyordun ama onu gönlünce şekillendirebileceğine inancın vardı. Her şey ama her şey bir ihtimaldi. Dünyayı güzek kılan da işte o ihtimallerdi. Her filmde yeni biri olabilirdin, her kitapta başka bir ömür sürebilirdin. Zengin, ünlü, astronot, veteriner, doktor, mutlu, prenses, başbakan, gizli ajan, ressam, rock yıldızı, futbolcu, hiçbiri imkansız ya da uzak değildi.

Yaşlanmak ise ihtimallerin azalmasıydı. Sahip olamayacağını bilerek bakmaktı etrafa, geçmiş olsun demekti. Asla o kitaptaki adam yada kadın olamazdın artık.

"Sınırlı mutluluklar dönemine hoşgeldiniz" yazan görünmez bir tabelanın altından geçerdin!

"Gerçekler dünyasına hoş geldiniz! Yetinmeyi öğrendiniz mi, öğrenmeniz gereken tek şeyi?"

Gençliğin bittiği yer, hayatın bittiği yerdi aslında, ikinci baharlar falan hep palavraydı, dünya senin sahibindi ve hapı yutmuştun.

Maraz / Hande ALTAYLI