7 Eki 2010

his.




geçip bilinmezlik perdesinin ardından
minik kukla edasıyla sergiliyorum rolümü
sen çekiştirirken iplerimi!

koyverince beni..

uzanıyor kollarım iki yana
avuçlarım kapalı..
omuzlarım; düşük

dizimi
kırıyorsun!

başımı
eğiyorsun!

Tanrım, sev beni
oynama!

3 yorum:

Sokak Kedisi dedi ki...

Çaresiz teslimiyet gibi kötüsü yok ama haklısın; iplerimiz çekiştirilirken nefes almaya direnen minik kuklalarız hepimiz.

Çok beğendim,

Sevgiler.

Unknown dedi ki...

Teşekkür ederim, sokak kedisi :)

İçsel Yansımalar dedi ki...

pinokyom vardı küçükken, tahtadan...
onu oynadığım günlere bile üzüldüm şimdi..

Ne kadar hissettiriyorsun böyle..