Bir rüzgar esiverdi saçlarında
Konuşamayan dudaklarını örttü elleriyle
gözyaşlarını gizledi..
Avuçlarında tuttu hüzünü..
Ansızın
kaçıverdi/uçuverdi,
parmaklarının arasından sıyrılıp
gökyüzüne süzülen,
bir güvercin gibi.
Seslendi arkasından..
Yüzündü, yüreğime hüzün veren tek anı.
Hüzündü, yüzüm..
Dönüp arkasına,
içinin,
en ağrıyan adımlarıyla uzaklaştı..
4 yorum:
Hep geriye yüzün hatırası kalır zaten, duygular ve aşk hep orada somutlaşır..
Ah bu hüzün...Son zamanlarda ne de çok hüzünlenir olduk değil mi?
hüzünbazsın :)
''Hüzündü, yüzüm..''
Hüzün... Artık hiç gitmiyor...
Sevgimle...
Yorum Gönder