değişse de zaman..

Acemisiydim, o vakitler sevmemelerin..

geceye daha bir ağır çökerdi, kışın soğuğu
tek göz odalara sığınırdı bedenler
ışığa koşan pervaneler gibi
mutfak-oda
banyo-oda
arası koşturmalar yaşanırdı, telaşlı
dizlerine yatınca, saçlarımı okşardı annem
uykuya geçişin, yıllar boyu en aklımda yer edeni idi
bu dokunuş.

Acemisiydim, o vakitler duygusuzlukların..

uyku sarmadan soğuk sarardı, çarşaflarda
yorganın ayak ucundan,
ayaklarıma değerdi babamın elleri
“yine buz gibi” diyen üzüntülü sesini duyardım
uyku-uyanıklık arası..

üzerine tel konup, sabahlara kızarmış ekmek kokusu
tek küçük çizikle kesilip, akşamlara kestane kokusu
bazen
bir avuç fındığın kabuklarının çıtır çıtır soyulmasına karışan, o kavrulma kokusunu
yayan kömür sobası..

kiremit ısınırdı, o sobanın üzerinde..
kat kat bezlerle sarmalanıp
ayak ucuma yerleştirilirdi, usulca.

ruhum ısınır, hâlâ her hatırladığımda..

Acemisiydim, o vakitler yalnızlıkların..

sokak aralarında yaşayan çocuklarıydık, geçmiş zamanın
çığlıklara karışırdı, kahkahamız
merdiven boşlukları, düş evimizdi
kutular tencere, kap kacak
bir eski fatoş varsa birimizde, evin bebeği idi o
itirazsızca..sakınmadan

beyaz zarfların içinden,

içimi ısıtan kelimelerin değerini
çocuk yüreğime,

birini özlemenin ve yazmanın anlamını, öğretendi

bir kış günü
“tayin” kelimesinin anlamını çözemeden
önce başka bir ilçeye, sonra başka bir şehre giden
o ilk dostum.

Değişse de zaman,

Acemisiyim her daim, sevmelerin..

.