Belki Yaşam..

Kendi halinde bir ağaçtı,
ince gövdesini saklayan dallarının ucundaki,
minik yaprakların yeşil tonunda var olan.

Kuşlar,
gelip konardı dallarına.
Görmezdi hiç onları,
Seslerini dinlerdi, şarkı gibi..
Minik ayaklarının pıtırtılarında, hissederdi kendi varlığını.

Bazen,
Hep birden..
Bir coşkuyla kanatlarını çırpar,
Uçarlardı.

Her kanat sesi,
Her kanat çırpınışı,
Titretirdi gövdesini,
Yeni bir heyecanla.
Dalgalanırdı içi...

Bir gecenin sabahında,
gün ışırken gördü ilk,
yapraklarından birinin sarardığını..
Sonra onun hemen yanındaki,
bir diğeri..
Ertesi gün neredeyse hepsi.

Değişimin şaşırtıcılığı,
Alışabilmenin imkansızlığı,
Kabullenmenin çaresizliği idi,
yaşadığı.

Kuşlar, kanatlarını her çırptığında,
Rüzgar acımasız estiğinde,
Sararan yapraklar,
tek tek koptu dallarından..

Mayıs'la gelen sevinçti.
Eylül'den sonra hüzün.

Sonbahar dedi.
Titredi bir başına...